კრიზისებისა პერიოდი ზოგჯერ როგორც ძალიან ცუდს, ისე საუკეთესოსაც ავლენს. ეს უკანასკნელი კი ის ისტორიებია, რომლებსაც მოყოლა სჭირდება. მაგალითად, ანონიმური კაცი, რომელმაც 250 ბილეთის ფული გადაიხადა ისრაელის ჯარისკაცების დასაბრუნებლად, რათა მათ თავიანთი ქვეყანა დაეცვათ.
ამ იმპულს კი კარგად სიტყვა Supererogatory აღწერს და ამგვარი აზროვნება შემდგომი სწორი კითხვების დასმას გვთავაზობს — რა უნდა გაკეთდეს? რა შეიძლება გაკეთდეს? რამდენის გაკეთებას შევძლებ? ეს ეთიკური აზროვნების პარალელურად ხდება, რომელიც იმას კი არ განიხილავს ეს ლეგალურია თუ არა, არამედ რამდენად სწორია.
ამასთან, სამსახურიდან წასვლის მაჩვენებლებიც ინტენსივობით ხასიათდება, აქ კი დამსაქმებლებმა უნდა დასვან კითხვა, რატომ არ აქვთ თანამშრომლებს შთაგონება. პასუხი ხშირად სარკეში ჩახედვაა… მაგალითად, 2020 წელს New York Times-მა ემილი ჯეიმსის ამბავი მოგვიყვა, როცა მისი ბანკის მომხმარებელმა ვერ შეძლო ბენზინის ყიდვა ბანკის მიერ დაბლოკილი ბარათის გამო, ამიტომ მან გადაწყვიტა ბენზინგასამართ სადგურამდე 20 წუთი ევლო და მისთვის საკუთარი ფულიდან 20 დოლარი მიეცა.
როცა ბანკის ხელმძღვანელებმა შეიტყვეს თანამშრომლის ამგვარი ქმედების შესახებ, იგი სამსახურიდან გაათავისუფლეს მენეჯერთან ერთად, რომელმაც ამის უფლება მისცა. მიზეზი „არაავტორიზებული ქმედება იყო, რომელმაც როგორც თანამშრომელი, ისე ბანკი, კრიზისის წინაშე დააყენა“. ეს ამბავი დამალული იყო, სანამ მედია არ ალაპარაკდა. ბუნებრივია, მათ დაიწყეს თავის მართლება, რომ ეს მათი ნამდვილი სახე არ იყო და სწორედ აქ იმალება პრობლემა. როცა ბიზნესი ასე მოქმედებს, იგი თავის თანამშრომლებს მინიმალიზმისკენ სწრაფვას შთააგონებს, რაც პირდაპირ გულისხმობს პროდუქტიულობის დაქვეითებასა და მომხმარებელთა გამოცდილების გაუარესებას.
ამბის მეორე მხარე
აქ კი Zappos-ის, ონლაინ ფეხსაცმლის მაღაზიის ამბავი უნდა განვიხილოთ — მომხმარებელს სურდა, ფეხსაცმელი 100-დოლარიანი სასაჩუქრე ბარათიდან ეყიდა. ეს ვერ მოახერხა, რადგან იგი 4 დოლარით აღემატებოდა არსებულ თანხას და მათი ფორმატი თანხის ნაწილის სხვაგვარად გადახდას არ სთავაზობდა. და რა გააკეთა მომხმარებელთა მომსახურების წარმომადგენელმა? ფეხსაცმელების ფასი შეამცირა! კონკრეტული მომხმარებელი კი Zappos-ის ბრენდის ელჩად მოგვევლინა და ეს ამბავიც საკუთარ გუნდს მოუყვა, რათა თავადვეც გაეგოთ, როგორ შეძლებდნენ საკუთარ მომხმარებელთა გამოცდილების გაუმჯობესებას.
არასდროს არის გვიანი
კულტურაში, რომელიც მორალურად და ეთიკურად გამართლებულ ქმედებებს ახალისებს, უფროსები თავიანთ თანამშრომლებს მოუწოდებენ, ითხოვონ დახმარება, როცა დასჭირდებათ და აღიარონ შეცდომები, რათა სწრაფადვე გამოასწორონ. დამსაქმებლები იმსახურებენ ნდობასა და იძენენ ჩართულობას, როცა ისინი აკეთებენ რეგულარულ შემოწმებებს, მიმართავენ საჩუქრებისა თუ ჩანაწერების პერსონალიზებას და თავიანთი ხალხის ადვოკატებიც ხდებიან, როცა მათ კოლეგებისა თუ ხელმძღვანელების წინაშე აქებენ.
თუმცა რამდენად შორს შეიძლება წავიდეს ეს? მაგალითად, რამდენიმე თვის წინ, როცა ერთ-ერთი კომპანიის ხელმძღვანელი გარდაიცვალა, ოფისში ყვავილების დიდი თაიგული გამოჩნდა წარწერით: „მართალია, ჩემი დაბადების დღეა და მე გარდაცვლილი ვარ, მაგრამ მინდა მადლობა გადაგიხადოთ, იმისათვის, რომ საუკეთესო პერსონალი იყავით, ექთნები და ექიმები, რომლებთანაც მიმუშავია. მე გენდობოდით, მჯეროდა თქვენი და თქვენც არასდროს გიღალატიათ. გეილი“.
ამგვარად, კრეატიულობის ძალიან მცირე დოზით შეგიძლიათ, ადამიანებს მნიშვნელოვნად აგრძნობინოთ თავი…
