„ტუნისს აქვს ჰარისა, ლუიზიანას აქვს კრისტალი, საქართველოს კი აჯიკა“ – ასე იწყება რამდენიმე დღის წინ, Washington Post-ის მიერ გამოქვეყნებული სტატია – Adjika: A Georgian condiment that brings fire to the table. „მაგიდაზე ცეცხლის დამნთები“ საკმაზის მსოფლიოსთვის გაცნობა მნიშვნელოვანია როგორც ქართული სამზარეულოს განვითარების, ასევე, ქვეყნის უნიკალურობისა და საინტერესოობის წარმოჩენის კუთხითაც. ქართული კერძები ბევრი ტურისტისთვის ერთ-ერთი მთავარი ფაქტორია, რაც მათ ამ ქვეყანაში იზიდავს. სამ ქართველ შეფ-მზარეულს, გიორგი სარაჯიშვილს, ლევან კობიაშვილსა და გიორგი იოსავას ვკითხეთ კერძების შესახებ, რომლებსაც აქვთ პოტენციალი, მსოფლიოს მასშტაბით წარმოაჩინონ საქართველოს განსაკუთრებულობა.
ლევან კობიაშვილის თქმით, ქართული გასტრონომიული სპეციფიკა გამოირჩევა მსოფლიოს სხვა სამზარეულოებისგან, მისი თითოეული კომპონენტის გაცნობა კი, უნიკალურობის ნიშნით, საინტერესო და მნიშვნელოვანი შეიძლება იყოს ნებისმიერი სხვა ქვეყნის წარმომადგენლისთვის. სფეროს განვითარებას კი სჭირდება როგორც ცალკეული მზარეულების, ასევე სამთავრობო თუ კერძო სექტორის გააქტიურება. „ქართული გასტრონომია ღირსია, რომ მსოფლიომ გაიცნოს, რადგან მართლა უნიკალური სამზარეულო გაგვაჩნია, რისი ფუფუნებაც ბევრ ქვეყანას არ აქვს. გასტრონომიის გაცნობა ნიშნავს პროდუქტის გაცნობასაც. როგორც უცხოელებისთვის, ასევე, ჩვენთვისაც, მნიშვნელოვანი და საინტერესოა ყველა რგოლი, რომელიც ამ სფეროს შეადგენს“, – ლევან კობიაშვილი, შეფ-მზარეული.
როგორც გიორგი სარაჯიშვილი აღნიშნავს, აჯიკის, ანუ უნიკალური ქართული საკმაზის მომზადება მხოლოდ საქართველოში, იმ სუნელების გამოყენებითაა შესაძლებელი, რომლებიც მხოლოდ ჩვენთან ხარობს, მაგალითად, ყვითელი ყვავილი.
გიორგი სარაჯიშვილი, შეფ-მზარეული:
სხვა ბევრ კერძსა და საკმაზს აქვს იგივე პოტენციალი, რომ გაცდეს საქართველოს ფარგლებს. მაგალითად: პომიდვრის საწებელი, ქაბაბის საწებელი, მაყვლის ტყემალი, ჟოლოს ტყემალი, რომელიც ინოვაციური პროდუქტია. გარდა ამისა, გვაქვს ატმის აჯიკა, გაგრის აჯიკა და ეს პროცესი უკვე გადადის ფიუჟენში, ანუ ტრადიციულ კერძებზე დაყრდნობით, ვითარდება ქართული სამზარეულო. ჩემი გამოცდილებით, გოგრისა და ნუშის ბაჟეც ძალიან საინტერესოა უცხოელებისთვის. გამოვყოფდი ცომეულსაც – აჭარული ხაჭაპური, ხაბიძგინა, ფხლოვანა, სვანური ხაჭაპური. სადილიდან კი გამოვარჩევდი ყალიას, რომელიც ძალიან ძველი კერძია. გარდა ამისა, უცხოელებისთვის საინტერესო იქნებოდა ჩაქაფული, ხარჩო, ელარჯი და ასევე, ხოხბის ჩაქაფული, რომელსაც ვახტანგ გორგასლის დროს ბროწეულის წვენით ამზადებდნენ.
გიორგი იოსავა, შეფ-მზარეული, „სალობიე ბიას“ დამფუძნებელი:
როგორც იცით, „სალობიე ბიაში“ ძირითადად, ქართული, ვეგეტარიანნული მიმართულება გვაქვს. ბოლო პერიოდი, მომხმარებლის 90% ტურისტია, გერმანელი, ამერიკელი, პოლონელი და ა.შ. ტურისტები. რუსებს არ მოსწონთ ჩვენთან, რადგან მათ უფრო ხინკალი თუ ქაბაბი უნდათ, მაგრამ, ევროპელები და ამერიკელები შოკში არიან, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით. გარკვეული ტრენდია, ნახევარი მსოფლიო ვეგეტარიანელი გახდა და ამ მხრივ, ქართულ სამზარეულოს ძალიან დიდი პოტენციალი აქვს. მაგალითად, ხაჭაპურს აქვს უზარმაზარი პოტენციალი და მთლიანად, ქართულ ვეგეტარიანულ სამზარეულოს – ლობიოს, ფხალეულობას და ა.შ. ძალიან მდიდრები ვართ ამ კუთხით, უბრალოდ, ჩვენ თვითონაც არ ვიცით ბოლომდე, თუ რა საგანძური გვაქვს და ეს განძი ნელ-ნელა უნდა ამოვქექოთ ძველი წიგნებიდან.
