აღმოჩნდა, რომ ბექამ ბევრი იფიქრა, სანამ სტაბილურ სამსახურსა და ხელფასს ფრილანსერობას არჩევდა. ჩემს შემთხვევაში, ამ სტატუსით მუშაობა პროფესიამ განაპირობა. საქართველოში, ჩვენი რეალობიდან გამომდინარე, პრაქტიკულად ყველა ფოტოგრაფი კერძო შეკვეთებზე მუშაობს — ფრილანსზე. მხოლოდ საზღვარგარეთ შეხვდებით დიდ სააგენტოებს, სადაც ფოტოგრაფები სრულ განაკვეთზე ჰყავთ დასაქმებული.
თავად ბიზნესსკოლა დავამთავრე, თუმცა ვიზუალური ხელოვნება მუდამ მიზიდავდა. სარეკლამო სააგენტოში დავიწყე მუშაობა, სადაც ყოველდღიურად მქონდა შეხება კრეატიულ ადამიანებთან. ხშირად დავდიოდი გადაღებებზე, რამაც ჩემი ინტერესი კიდევ უფრო გააღრმავა. ფოტოგრაფიამ იმდენად დამაინტერესა, რომ 2018 წელს სასწავლებლად წავედი, ფოტოგრაფიის კურსი გავიარე და დაბრუნებისთანავე მტკიცედ გადავწყვიტე, ამ საქმეს პროფესიულ დონეზე მივდგომოდი. 2022 წელს კი სტიპენდიით საშუალება მომეცა ნიუ-იორკში ICP-ში მესწავლა, რომელიც ერთ-ერთი ყველაზე პრესტიჟული სკოლაა მსოფლიოში.
პირველი ნაბიჯების გადადგმა გამიმარტივა იმან, რომ საჭირო კონტაქტები პროფესიული გამოცდილებიდან უკვე მქონდა დაგროვებული. ამის წყალობით, კლიენტებთან მუშაობის დაწყება შედარებით მარტივი აღმოჩნდა.
ფრილანსინგში ჩემთვის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი იყო ის, რომ საქმიანობის მიღმა დრო დამრჩენოდა პირადი პროექტების განხორციელებისთვისაც. თუმცა, ბუნებრივია, როცა ყველაფერს ნულიდან იწყებ, ძალიან მნიშვნელოვანია დამკვეთის ნდობა. ბექას მსგავსად, მეც ვფიქრობ რომ ამისთვის აუცილებელია, რომ მას წინასწარ ჰქონდეს წარმოდგენა შენს უნარებზე და ნახოს პორტფოლიო.
პირადად მე ორი ტიპის პორტფოლიო მაქვს: ერთი სახელოვნებო და მეორე — კომერციული.
ქართული ბაზარი საკმაოდ პატარაა და პრაქტიკულად ყველა დამკვეთთან ნამუშევარი მაქვს, ამიტომ ნდობის საკითხი ხშირად წინასწარ მოგვარებულია. თუმცა უცხოურ კომპანიებთან, რომლებსაც საქართველოში პროექტების განხორციელება სურთ, პორტფოლიოს მოთხოვნა კვლავ აქტუალურია.
ზოგადად, რჩევების დიდად არ მჯერა. ვფიქრობ, რომ უნივერსალური რეცეპტი არ არსებობს — თითოეული შემთხვევა ინდივიდუალურია. ის, რაც ერთი ადამიანის კარიერაში მუშაობს, შეიძლება სრულიად გამოუსადეგარი იყოს სხვებისთვის.
როცა ჩემს კარიერას ვიწყებდი, საკმაოდ არასოციალური და ინტროვერტი ვიყავი, საკომუნიკაციო უნარებიც ნაკლებად მქონდა განვითარებული. ფრილანსერის შემთხვევაში კი, ბუნებრივია, შენს ნაცვლად კლიენტს ვერავინ დაელაპარაკება, ამიტომ ამ მიმართულებით სერიოზული მუშაობა დამჭირდა.
ფრილანსინგი თავისებურად ორმხრივი მედალია: ხშირად გიწევს ძალიან ბევრი მუშაობა, ზოგჯერ — არა ნორმირებულ საათებში. “გაბედე უარის თქმა”- ურჩევს ბექა დამწყებ ფრილანსერებს თავის ბლოგში, რომელსაც ნაწილობრივ მეც ვეთანხმები.
თუმცა, სამწუხაროდ, ქართულ ბაზარზე ზრდაც შეზღუდულია, ამიტომ პროექტების მრავალფეროვნება საკმაოდ დაბალია. მხოლოდ ის პროექტები რომ ავირჩიო, რაც ძალიან მომწონს, გამიჭირდება სტაბილური შემოსავლის შენარჩუნება.
ამ ყველაფრის მიუხედავად, არსებობს “წითელი ხაზები” — თუ დამკვეთის ღირებულებები ძალიან შორს არის ჩემი პრინციპებისგან, ასეთ პროექტებზე მუშაობას თავს ვარიდებ. საბედნიეროდ, საქართველოში წინასწარ შეგიძლია იცოდე, ვინ არის დამკვეთი და როგორი ბექგრაუნდი აქვს მას.
ყველა ფრილანსერს და ფოტოგრაფს გონებაში აქვს შექმნილი “კარგი” და “რთული” დამკვეთის პროფილი. კარგი დამკვეთი არის ის, ვინც ზუსტად იცის, რა უნდა, აქვს გამოცდილება, აინტერესებს ვიზუალური ხელოვნება, აქტიურად არის ჩართული პროცესში და თავადაც იღებს სიამოვნებას ამ თანამშრომლობით. იდეალურ შემთხვევაში, მას შეიძლება თავადაც ჰქონდეს ფოტოგრაფიის გამოცდილება ან მინიმუმ კარგი ვიზუალური აღქმა.
ფოტოგრაფიაში მთავარი პრობლემებიდან ერთ-ერთი არის ის, რომ ზოგ დამკვეთს უჭირს გააცნობიეროს, რაზე ვსაუბრობთ, რა არის რელევანტური ბრიფთან და როგორ შეიძლება გამოიყურებოდეს საბოლოო შედეგი. ასევე ხშირია არარეალისტური მოლოდინები, რაც ერთ ენაზე საუბარს ართულებს.
დიდ ბაზრებზე, როგორიცაა აშშ ან ინგლისი, დამკვეთებთან სამუშაოდ სპეციალურად ჰყავთ დაქირავებული ადამიანები — ფოტოედიტორები, რომლებსაც ვიზუალური ხელოვნების განათლება აქვთ. საქართველოში კი მსგავსი ფუფუნება, როგორც წესი, არც დიდ კომპანიებს აქვთ.
მთავარი, რაც წინა ბლოგის ავტორთან საერთო მაქვს, არის ის რომ , ყველაფრის მიუხედავად, ფრილანსერობაზე უარი არასდროს მითქვამს და არც ვნანობ ამ არჩევანს.
საინტერესოა ისიც, რომ ქართული რეალობისთვის უჩვეულოდ ადრე ვდგები — ზოგჯერ 7 საათზე, რადგან ამ დროს ვახერხებ ფილმის ყურებას, ფოტოების დამუშავებას ან მიმდინარე პროექტზე მუშაობას. ფრილანსინგში უმნიშვნელოვანესია დროისა და რესურსების სწორად განაწილება.
ფრილანსინგი ჩემთვის საშუალებაა, ვაკეთო საყვარელი საქმე და პროფესიულად განვვითარდე.
*„ხუთშაბათის შეხვედრების“ თემაზე ბექა ადამაშვილის პასუხი შეგიძლიათ წაიკითხოთ ბმულზე.
[პარტნიორის კონტენტი]
