კვლევები ადასტურებს, რომ ლიდერებში მაღალი ემოციური ინტელექტი პირდაპირ კავშირშია გუნდის ეფექტიან კომუნიკაციასთან, შესრულების ხარისხთან და ინოვაციურობასთან. ამის საპირისპიროდ, დაბალი EQ-ის მქონე ხელმძღვანელების გუნდებში უფრო ხშირია პროფესიული გადაწვა, კონფლიქტები და ადამიანური რესურსის გადინება.
თვითშემეცნება ლიდერობის ფუნდამენტია
ემოციური ინტელექტის განვითარება იწყება საკუთარი გავლენის გაცნობიერებით. ეს არის პროცესი, რომლის დროსაც ლიდერი არა მხოლოდ საკუთარ ძლიერ და სუსტ მხარეებს აანალიზებს, არამედ იაზრებს, როგორ აღიქმება მისი ქცევა გარშემომყოფების მიერ.
Harvard Business Publishing-ის კვლევა აჩვენებს, რომ თანამშრომელთა მხოლოდ 56% თვლის, რომ მათი უშუალო ხელმძღვანელი ავლენს თვითშემეცნების უნარს. ეს ნიშნავს, რომ ლიდერთა თითქმის ნახევარს შესაძლოა არ ესმოდეს, როგორ აღიქმება მათი მართვის სტილი გუნდის წევრების მიერ.
პრაქტიკა აჩვენებს, რომ ხელმძღვანელები ხშირად თავს არიდებენ გულწრფელ უკუკავშირს, რადგან ეშინიათ, რას გაიგონებენ. თუმცა, იმის პრეტენზია, რომ უკვე იცი, როგორ გაღიქვამენ თანამშრომლები, არის უსწრაფესი გზა მათი ნდობის დაკარგვისკენ. ლიდერობის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი გაკვეთილია: აღქმა ხშირად რეალობას ქმნის, და ამის იგნორირება ლიდერს ძვირი უჯდება.
თვითრეგულაცია და ემოციური სიბრძნე
ემოციური ინტელექტის მეორე კრიტიკული კომპონენტია თვითრეგულაციის უნარი – შესაძლებლობა, მართო საკუთარი ემოციები მანამ, სანამ ისინი შენს ქცევას განსაზღვრავენ. სტრესულ სიტუაციებში ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია, რადგან ერთმა ემოციურმა აფეთქებამ შეიძლება დააზიანოს ხანგრძლივი შრომით შექმნილი ნდობა და კეთილგანწყობა.
ადაპტირების უნარი
ხშირად ხელმძღვანელები ადაპტირების უნარს სისუსტესთან აიგივებენ, მაგრამ რეალურად სწორედ სიხისტე ხდის ლიდერებს მოწყვლადს. თანამედროვე ბიზნესგარემოში, სადაც ცვლილებები და დარღვევები ნორმაა, ადაპტირების უნარი გადარჩენის აუცილებელი პირობაა. გუნდი ყურადღებით აკვირდება ხელმძღვანელის დამოკიდებულებას ცვლილებების მიმართ – თუ ლიდერი წინააღმდეგობას უწევს ცვლილებას, გუნდიც იმავეს გააკეთებს მის მიმართ.
ემპათია, როგორც ღირებულებების ცენტრი
ემპათია არ არის რბილი, არამედ სტრატეგიული უნარია. Harvard Business Publishing-ის კვლევის თანახმად, ის კეთილსინდისიერების შემდეგ, მეორე ადგილს იკავებს ყველაზე ღირებული ლიდერობის თვისებების ჩამონათვალში. თუმცა, იმავე კვლევის მიხედვით, თანამშრომელთა მხოლოდ 58% მიიჩნევს, რომ მათი მენეჯერი რეგულარულად ავლენს ემპათიას – ეს ქმნის მნიშვნელოვან დისონანსს იმას შორის, რაც გუნდს სჭირდება და რასაც ის იღებს.
ბიზნესკონსულტანტების გამოცდილება აჩვენებს, რომ როდესაც ლიდერი ყურადღებას აქცევს თანამშრომლების ემოციურ მდგომარეობას და ავთენტურად რეაგირებს მასზე, ის ქმნის ნიადაგს მოტივაციის, შემოქმედებითობისა და თანამშრომლობისთვის. ამის მაგალითია ხელმძღვანელი, რომელმაც გუნდი მასიური რეორგანიზაციის პროცესში გაატარა. მიუხედავად იმისა, რომ ტექნიკურად პროცესი კარგად წარიმართა, ჩართულობის მაჩვენებლები მხოლოდ მაშინ გაუმჯობესდა, როცა მან დაიწყო თანამშრომლების ემოციური მდგომარეობის გათვალისწინება და მათთვის გულწრფელობის სივრცის შექმნა.
პროფესიულ წრეებში ხშირად არსებობს შიში, რომ ემპათიის გამოჩენა ლიდერს „სუსტად“ წარმოაჩენს. თუმცა, თანამედროვე ბიზნესგარემოში გაზრდილია მოთხოვნა ადამიანური მიდგომის მქონე ხელმძღვანელებზე – თანამშრომლებს ურჩევნიათ ლიდერი, რომელიც მათ მნიშვნელოვნებას აგრძნობინებს, ვიდრე ის, ვინც მათ ფუნქციურ ერთეულებად აღიქვამს.
ურთიერთობების მნიშვნელობა
ეფექტური ლიდერები კარგად იყენებენ როგორც მონაცემებს, ისე ემოციურ კავშირებს გავლენის მოსახდენად. მათ იციან, როდის უნდა დაეყრდნონ ლოგიკას, როდის – ემპათიას და როდის – პირად რწმენას. ეს არის ურთიერთობათა ინტელექტის გამოვლინება – უნარი, წაიკითხო სიტუაცია, მოარგო შენი მიდგომა კონტექსტს და აჩვენო სხვებს მათი მნიშვნელოვნება.
ქოუჩინგის პრაქტიკაში არაერთი შემთხვევა დაფიქსირდა, როდესაც ლიდერები ტრანსფორმირდნენ უბრალოდ კონფლიქტის მოგვარებაში უკეთესი გახდომით, პრობლემებთან პირდაპირი მიდგომითა და განსხვავებული აზრის პატივისცემით. სხვა მენეჯერებმა ისწავლეს ფუნქციათაშორისი გუნდების ეფექტიანი მართვა, როდესაც დაიწყეს განსხვავებული მოსაზრებების არა მხოლოდ მოთმენა, არამედ ჭეშმარიტი დაფასება.
წყარო: Fastcompany
