ყველაფერი 2007 წლის ზაფხულში დაიწყო, როცა Facebook სამ წელს ითვლიდა და სწრაფად იზრდებოდა, თავისი 30 მილიონი მომხმარებლით. ბევრი ფუნქციის პარალელურად, ის, რაც მას არ გააჩნდა, იყო მარტივი გზა ერთმანეთის პოსტებისადმი ინტერესის გამოსახატად — ამისათვის მხოლოდ კომენტარის დატოვებას მიმართავდნენ. პოპულარულ პოსტებზე კომენტარების გრძელი ჯაჭვები ჩნდებოდა, რომელთაგან ბევრი მხოლოდ ერთი ან ორი სიტყვა იყო — როგორიცაა „მაგარი“, ან „გილოცავ“. შესაბამისად, ამის ფონზე შეუძლებელი იყო საინტერესო კომენტარების პოვნა.
შესაძლოა, მსგავსი რამ დიდ პრობლემად არც კი გვეჩვენებოდეს, მაგრამ ფაქტია, ამან ლეა პერლმანი გააღიზიანა — ფეისბუქის მაშინდელი პროდუქტების მენეჯერებიდან ერთ-ერთი. ახალი იდეის ირგვლივ რამდენიმე ადამიანი გაერთიანდა — ლეა, მენეჯმენტის ინჟინრები ახილ უიბლი და ენდრიუ ბოსვორთი, დიზაინერი ჯასთინ როზენშტეინი და შიდა კომუნიკაციების მენეჯერი ეზრა კალაჰანი. მათ გადაწყვიტეს, სოციალურ ქსელში მოწონების გამოსახატად უნივერსალური და მარტივი გზა შეექმნათ.
საბოლოოდ, რიგი სხვა დიზაინერებისა და ინჟინრების დახმარებით, შეიმუშავეს ღილაკი, რომელიც ფეისბუქის სიმბოლოდ იქცა. ეს არ ეხებოდა მხოლოდ ერთ სოციალურ ქსელს, არამედ ზოგადად მედიის კონფიგურაციის ცვლილებას. შესაბამისი ვიზუალის მისაღებად, ჰაკათონიც კი გაიმართა — ღამის კოდირების სესია, სადაც ინჟინრები და დიზაინერები პროტოტიპებს ქმნიდნენ. როგორც ბოსვორთი იხსენებს, ღილაკმა აღფრთოვანება გამოიწვია კომპანიაში. სარეკლამო ჯგუფი ფიქრობდა, რომ მისი გამოყენება რეკლამების ჩვენების გზებს გააუმჯობესებდა; პლატფორმის შემქმნელების აზრით, ღილაკი ცუდი აპლიკაციების გაფილტვრაში დიდ როლს შეასრულებდა და ა. შ. — ყველას თავისი მიზანი თუ ხედვა ჰქონდა.
ყველაფერი მარტივია — ღილაკის უნივერსალური გამოყენებადობა ნიშნავს, რომ ის უნდა იყოს უნივერსალური და შესაფერისი ნებისმიერი კონტექსტისთვის. ამრიგად, ერთი შეხედვით ტრივიალური დიზაინის გადაწყვეტილებები განსაკუთრებით საინტერესო აღმოჩნდა. პერლმანის თქმით, ვიზუალურად მარტივი და მყისიერად გასაგები ღილაკის შემუშავება საინტერესო გამოწვევა იყო. გარკვეული შეფერხებების შემდეგ კი გუნდმა საოცარი ნიმუში წარუდგინა მარკ ცუკერბერგს, მაგრამ მან უარი თქვა ფუნქციის ამოქმედებაზე, რადგან ამ იდეის მიღმა ბევრი პოტენციური კონფლიქტი დაინახა… ბევრი კოლეგაც ფიქრობდა, რომ Like-ის დანერგვა გააზრებულ ჩართულობას შეამცირებდა და ყველაფერი ინერციულ, ზედაპირულ სახეს მიიღებდა.
მოგვიანებით, რამაც გადაარჩინა Like, მონაცემები იყო — ტესტირების ფარგლებში ანალიტიკოსებმა დაადგინეს, რომ პოპულარული პოსტები ამ ღილაკით მეტ ინტერაქციას ქმნიდა. ამიტომაც, 2009 წელს ცუკერბერგმა დაამტკიცა Like ღილაკის საბოლოო ვერსია. უბრალოდ მისი კოდირება გაცილებით მეტს მოითხოვდა, ვიდრე უბრალოდ რენდერი… თითოეული მოწონება მონაცემთა ბაზაში უნდა შენახულიყო, რომელიც კონკრეტულ პოსტსა და ადამიანს აკავშირებდა ერთმანეთთან.
ბუნებრივია, Like ღილაკი სწრაფად გახდა ბევრად უფრო დიდი, ვიდრე მისი შემქმნელები წარმოიდგენდნენ. ის გემოვნებისა და იდენტობის გამოხატულებად „მოევლინა“ სოციალურ მედიას — მამოძრავებელ ძალად იქცა ახალი ამბების მზარდი და დახვეწილი რეიტინგის ალგორითმისთვის. სხვა სიტყვებით, Like-მა ბრენდებისა და მარკეტერებისთვის აქტივების სახე მიიღო; სწორედ მისი მეშვეობით იგებენ თითოეული მომხმარებლის ჩვევებისა და პრეფერენციების შესახებ.
