სოციალური მედიის განვითარების პარალელურად, გამომწერების რაოდენობა ერთგვარ „კულტურულ ვალუტად“ იქცა. ამ უკანასკნელმა განსაკუთრებული დატვირთვა მას შემდეგ შეიძინა, რაც ზოგიერთი პოპულარული მომხმარებელი ინფლუენსერად ჩამოყალიბდა. ასე მივიღეთ $21-მილიარდიანი ინდუსტრია, რომელიც თანამედროვე მარკეტინგში დიდ როლს ასრულებს.
თუმცა დღევანდელ რეალობაში საკითხი სხვაგვარად წამოიჭრა: როგორც ჩანს, გამომწერთა რაოდენობა არც ისეთ სრულყოფილ მეტრიკას წარმოადგენს. ამის ერთ-ერთი თვალსაჩინო მიზეზი გაყალბებული პროფილები და ნაყიდი „ფოლოვერებია“ — შესაბამისად, ყველა პროფილი ნამდვილი არ არის და კონტენტზე მოპოვებული რეაქციები/კომენტარებიც ფარსია.
ამას ემატება ბოლოდროინდელი ინიციატივები, რომელთა მიხედვითაც, TikTok-მა და Instagram-მა უფრო მცირე კრეატორების პოპულარიზაცია დაიწყეს. ამის ფონზე, გამომწერთა რაოდენობა არარელევანტურ ინდიკატორად აღიქმება — შესაძლოა, ამ პლატფორმებზე კრეატორმა, რომელსაც მილიონამდე გამომწერი ჰყავს, გაცილებით ნაკლები ჩართულობა მიიღოს, ვიდრე მიკრო-ინფლუენსერმა.
რამდენად შეგვიძლია ჩავთვალოთ, რომ „გამომწერთა რაოდენობის კულტურა“ მოკვდა? ალბათ, ეს ნაკლებად სავარაუდოა, იმის გათვალისწინებით, თუ რამდენად ფუნდამენტურ ნაწილად იქცა სოციალური მედიისთვის. თუმცა მოსალოდნელია ამ მეტრიკისადმი ჩვენი დამოკიდებულების ცვლილება, რაც არსებითად იმოქმედებს ინფლუენსერებსა და მარკეტინგულ ეკოსისტემაზე. ზოგადად, ამგვარი პროცესები იმაზე მიანიშნებს, რომ ბრენდებსა და შემქმნელებს შორის ურთიერთობების განვითარებასთან ერთად, ამ გაზომვების ფორმაც უნდა გადაიაზრონ.
ჩიხში მოხვედრა
ინფლუენსერების ამჟამინდელი სტანდარტი აუდიტორიის სიდიდეს ექვემდებარება — ამის საფუძველზე, ინფლუენსერს შეუძლია, კომპანიისგან მეტი გადასახადი მოითხოვოს. მიზეზი კი ერთია: ვარაუდი, რომ ბრენდის კონტენტი, რომელსაც ისინი ქმნიან და აქვეყნებენ, დიდ აუდიტორიას მიაღწევს. ზოგადად, ეს კომპენსაციის უფრო „სუფთა“ მოდელია, რომელიც ცვალებად და არაპროგნოზირებად ჩართულობას არ ეყრდნობა.
ცხადია, ალგორითმების არაპროგნოზირებადობა ხელს უშლის წარმადობის ობიექტურად კონტროლს. ზოგჯერ კი ინფლუენსერები კრეატიული კონტროლის ნაკლებობას განიცდიან, როდესაც დამკვეთი ძალიან ბევრი მესიჯის ერთ კონეტში მოქცევას ითხოვს. სწორედ ამ ფენომენს უკავშირდება ბოლოდროინდელი „ინფლუენსერ კამპანიების შემცირების“ ტენდენცია, როგორც დაფინანსებული კონტენტის გადაჭარბებული მოზღვავებისადმი პროტესტი.
რაღა თქმა უნდა, ამ დაპირისპირების გამოსწორების პასუხისმგებლობა ეკისრება როგორც ბრენდებს, ისე ინფლუენსერებს. ბრენდებმა უნდა შექმნან ბრიფები, რომლებიც მოთხოვნას ზუსტად ასახავს; თავის მხრივ, ინფლუენსერს შეუძლია, მათი გაცნობის შემდეგ გადაწყვიტონ, რამდენად მოახერხებენ შესაბამისი კონტენტის შექმნას. როდესაც ეს ნდობა დამყარდება, ორივე მხარე მორგებულ მოდელს შეიმუშავებს.
კომპრომისის პოვნა
რაიმე სახის კომპრომისის პოვნა ნიშნავს, რომ ინფლუენსერთა კომპენსაციის მოდელები უნდა განვითარდეს — დაწყებული მიმდევრების რაოდენობაზე ფოკუსირებით, დასრულებული ნახვებითა და რეაქციებით. ამის შესაფასებლად, შესაძლებელია ისეთი ინსტრუმენტების გამოყენება, რომლებიც, პირობითად, 90 დღის განმავლობაში ნახვების საშუალო რაოდენობას დაადგენს.
შემდეგ ბრენდებმა უნდა შეისწავლონ ყველაზე წარმატებული პოსტები, რათა დარწმუნდნენ, რომ ინფლუენსერის კონტენტი ბრიფს შეესაბამება. ეს გაათანაბრებს სათამაშო ველს, წაახალისებს ინფლუენსერებს, შექმნან კონტენტი, რომელიც მუშაობს, მიუხედავად მათი მიმდევრების რაოდენობისა.
ამავდროულად, ანაზღაურების თვალსაზრისითაც სხვადასხვა მეთოდი უნდა განიხილონ, რომლებიც უფრო კონკრეტულ მიზნებს უკავშირდება. თანაც, ეს ვარიანტები ორმხრივად მომგებიანი უნდა იყოს.
წყარო: The Drum
