როგორ უნდა მოიქცნენ ბრენდები დღეს? — ინტერვიუ შოთა ჩინჩალაძესთან

მას შემდეგ, რაც საქართველოს მთავრობამ ევროკავშირთან მოლაპარაკებების 2028 წლამდე შეჩერება გადაწყვიტა, ქვეყანაში არ წყდება საპროტესტო ტალღა… ბრენდინგის სპეციალისტი შოთა ჩინჩალაძე კი გვეუბნება, რომ ის, რაც სოციუმზე მოქმედებს, პირდაპირ აისახება ბრენდებზეც. ამიტომ, გადავწყვიტეთ, შოთასთვის გვეკითხა, როგორ უნდა მოიქცნენ პოლიტიკური თუ სოციალური დაძაბულობის ფონზე ბრენდები, უნდა ისაუბრონ თავიანთ პოზიციებზე თუ უნდა გაჩუმდნენ, ბიზნესის გადარჩენაზე უნდა იფიქრონ თუ ქვეყნის… წითელი ხაზებიც დავადგინეთ და პასუხიც ვიპოვეთ კითხვაზე — როგორ უნდა მოიქცნენ ბრენდები დღეს? 

ახლა კი, მოდით, ეს საკითხები ბრენდინგის სპეციალისტთან ერთად განვიხილოთ:

M: შოთა, გაგვიზიარეთ, რა გამოწვევების წინაშე აყენებს ბრენდებს დღეს ქვეყანაში განვითარებული პოლიტიკური მოვლენები?

ბრენდები და მათი მმართველი ორგანიზაციები რაღაც დამოუკიდებელი, ჰაერში მყოფი ობიექტები არ არიან. მათ ადამიანები მართავენ, ადამიანები ქმნიან და, შესაბამისად, ის, რაც საზოგადოებაში ხდება და სოციუმზე მოქმედებს, რა თქმა უნდა, მათზეც პირდაპირ აისახება. ცოტა ხნის წინ ერთ-ერთ ინტერვიუში ჩემი მეგობრის, ბექას ნათქვამისა არ იყოს, დღეს, სამწუხაროდ, პრობლემები არამხოლოდ მორალური, არამედ პრაქტიკული თვალსაზრისითაც გვაქვს და ეს განსაკუთრებით თვალსაჩინოა, როცა საქმე ბიზნესებს ეხება.

ფინანსური გამოწვევებით შეგვიძლია, დავიწყოთ — ყველაზე მარტივით და ისეთით, თითოეული ადამიანი პირდაპირ რომ გრძნობს. გარეთ გასვლისას მარტივად შეამჩნევ, რომ ფაქტობრივად გაჩერებულია ყველაფერი, არავინ არაფერს ყიდულობს. ცოტა ხნის წინ შალვა ალავერდაშვილმა თქვა, დედაქალაქის სასტუმროების 70% საერთოდ ცარიელიაო. უქმდება ტურები, ფაქტობრივად უძრავადაა გაჩერებული გართობის ინდუსტრია — რესტორნები, ბარები… წინა წლის ანალოგიურ პერიოდებთან შედარებით, საგრძნობლად იკლო მოლებში ხალხის რაოდენობამ. ამ ბიზნესებს შენახვა უნდა, ხელფასები, ფიქსირებული ხარჯები… კარს მოგვადგა ახალი წელი, რომელიც ძალიან ბევრი კომპანიისთვის და განსაკუთრებით პატარა ბიზნესებისთვის შემოდგომის დადგომას ჰგავს, როცა მთელი წლის ნაშრომი უნდა მოიმკა და მომავალი წლის განმავლობაში იკმარო. გარდა იმისა, რომ მიმდინარე სიტუაციის ფონზე არავის „ეახალწლევება“, ფაქტობრივადაც ვხედავთ, რომ დაახლოებით 200-ზე მეტი კომპანია უბრალოდ უარს ამბობს საშობაო ბაზარში მონაწილეობაზე. უკვე ტრადიციებად ქცეული საახალწლო ბაზრობები გააუქმეს ფაბრიკამ, ბიბლუსმა, შატო მუხრანმა… ბუნებრივია, ამ ტიპის კომპანიებისთვის, მცირე თუ დიდი საწარმოებისთვის, ეს ყველაფერი შეიძლება დამღუპველი და გაკოტრების საწინდარი აღმოჩნდეს. ამას ქვეყნის ეკონომიკური არასტაბილურობა და საინვესტიციო გარემოს მიმზიდველობის კლება ემატება — საქსტატის მიერ გავრცელებული ინფორმაცია, რომ საქართველოში პირდაპირი უცხოური ინვესტიციები 55%-ით არის შემცირებული, საგანგაშო ტენდენციაა, რომლის ეფექტსაც კიდევ უფრო მეტად ვიგრძნობთ უახლოეს მომავალში. არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ, ამ ყველაფრის უკან ადამიანები დგანან, თითოეული ასეთი შემთხვევა მათ გაღარიბებას იწვევს და, საბოლოო ჯამში, დარტყმას აყენებს ქვეყნის ისედაც არასტაბილურ ეკონომიკურ მდგომარეობას.

არანაკლებ დიდია ორგანიზაციებისთვის შიდა გამოწვევებთან დაკავშირებული პრობლემები — როგორ უნდა დააძალოს მენეჯერმა თანამშრომელს, რომ იმუშაოს და კონცენტრირდეს საქმეზე, როცა ეს უკანასკნელი მთელი დღე მუშაობს, მერე აქციაზე ევროპული მომავლის დასაცავად დგას და დილით, სამსახურში წასვლამდე, მეგობრისა თუ ახლობლის ცემის და ხანაც დაჭერის შესახებ კითხულობს ინფორმაციას?

ამას ემატება ის კოგნიტიური დისონანსიც, რომელიც ძალიან ხშირ შემთხვევაში დასაქმებულისა და ორგანიზაციის პოზიციის შეუთავსებლობამ შეიძლება, გამოიწვიოს ამ თანამშრომლის გონებაში — ფიქრი იმაზე, თუ „რამდენად სწორად ვიქცევი, რომ ახლა აქ ვმუშაობ და რა არის გამოსავალი, თუ საკუთარ თავთან ბოლომდე მართალი არ ვარ“ — იმდენად დიდ რესურსს მოითხოვს, რთულია, ამ დროს სამუშაოს შესრულებაზე ვკონცენტრირდე. სწორედ ამგვარი დისონანსით, შეუთავსებლობით არის გამოწვეული ის საჯარო გადადგომები, რომლებსაც ბოლო პერიოდის განმავლობაში ძალიან ხშირად ვაწყდებით კერძო თუ საჯარო სექტორში. ეს, რა თქმა უნდა, უფრო ამძაფრებს კვალიფიციური კადრების ისედაც არც თუ ისე მცირე პრობლემას, რომელიც, მე თუ მკითხავთ, მთელი თავისი სიმძაფრით კიდევ გამოიჩენს თავს — ქვეყნის კურსის ასეთი ცვლილება და უსამართლობისა და დაუცველობის საშინელი განცდა ტვინების საზღვარგარეთ გადინებაში გადაიზარდა და ამ პროცესს ბოლო ჯერჯერობით არ უჩანს.

ბოლოს, ალბათ, რეპუტაციული რისკიც უნდა ვახსენოთ — ამ ვითარებაში, რომელშიც ახლა ჩვენი თაობა პირველადაა, ბიზნესებს, მათ შორის მათი წარსულისა და ბიზნესის არსებული მოწყობის გამო, ძალიან უჭირთ სწორი საზოგადოებრივი პოზიციის შენარჩუნება. ემოციური დუღილის ამ ეტაპზე ეს სწორი პოზიცია დანის პირია, რომელზე გავლაც მარტივი არ არის და რის გამოც, უამრავი ქართული კომპანია რეპუტაციული რისკის ქვეშაა.

M: მრავალი განცხადება ვნახეთ, ზოგი კომპანია სკანდალში გაეხვა, ზოგმა ნეიტრალური პოზიცია არჩია, ზოგმაც პოზიციის დაფიქსირება გადაწყვიტა… მარკეტინგულ აქტივობებსაც აჩერებენ… როგორ უნდა მოიქცეს ბრენდი ასეთ ვითარებაში?

მგონია, რომ აქ ერთადერთი სწორი პასუხი არსებობს — ემპათიურობა შეინარჩუნოს და ადეკვატურად მოიქცეს. ბრენდი სოციუმის ნაწილია, მისი ცხოვრებით, მასთან ერთად უნდა ცხოვრობდეს, მის ლიდერობაზე იღებდეს პასუხისმგებლობას. სოციუმის ნაწილად ყოფნა და მასთან თანაცხოვრება კიდევ მხოლოდ ახალი წლის, ჰელოუინისა თუ სხვა დღესასწაულების მილოცვა არ არის.

სოციალური ცხოვრება სოციალურ პრობლემებსაც მოიაზრებს და ბრენდებს, მილოცვებისა არ იყოს, მათზე ადეკვატური რეაგირება ევალებათ. სწორედ ამ ადეკვატურობის უპირველესი ეტაპია თანაგანცდა, ემპათიის უნარი — გაიგო, იგრძნო, რა უჭირთ ადამიანებს, მათ ადგილზე წარმოიდგინო თავი და შეეცადო, მათ სასიკეთოდ მომართო ძალა, რომელსაც ფლობ. ბრენდებს აქვთ ძალიან დიდი ძალაუფლება, ფული, წვდომა კომუნიკაციაზე, წვდომა კომპეტენციებზე, კავშირი საერთაშორისო პარტნიორებთან და, რაც ყველაზე მთავარია, ადამიანების ნდობა, რომლის გარეშეც ვერ იარსებებდნენ. ჰოდა, ეს ძალაუფლება პასუხისმგებლობასაც წარმოშობს — უნდა გავაცნობიერო ჩემი ძალა და ის, თუ რა წვლილი შეიძლება შევიტანო იმ გარემოს გაუმჯობესებაში, რომელშიც ვცხოვრობ და ვმოღვაწეობ.

ბრენდსა და მომხმარებელს შორის ურთიერთობა ცალმხრივი ვერ იქნება — იმას, რომ თავი დავანებოთ, რომ თუ ჩემგან ერთგულებას მოელი, შენც უნდა მიერთგულო.

როგორც მინიმუმ, იმის ღიად თქმა, რომ ადამიანების ჩაგვრა, ტერორი და წამება მიუღებელია, მორალური პასუხისმგებლობის საკითხი მგონია, რომელიც მხოლოდ მომხმარებელს კი არა, თითოეულ ადამიანს, ბიზნესმენს, სტარტაპერსა თუ დაქირავებულ თანამშრომელს ეხება და შეიძლება, შეეხოს.

ამ მორალური მხარდაჭერის მიღმა, ცხადია, ბიზნესებს სხვა ბიზნესებისა თუ მოქალაქეების ფინანსური მხარდაჭერაც შეუძლიათ:

ცოტა ხნის წინ ერთ-ერთ პარტნიორ ორგანიზაციასთან მუშაობისას იმასაც მივხვდით, რომ ამ ორგანიზაციას შეეძლო რომელიმე მასზე პატარა კომპანიის გადარჩენა — უბრალოდ მათგან ნაწარმის შეძენით და ასე, მოულოდნელად, სიურპრიზად, საკუთარი მომხმარებლებისთვის დარიგებით. ამას გარდა, უკვე ვხედავთ გარშემო უამრავ ფონდსა თუ მოძრაობას, რომელიც ჩვეულებრივ ადამიანებს ჯარიმების გადახდაში, აქციის დროს კვებაში, სამსახურის დაკარგვისგან მიღებული ზიანის შემცირებაში და ასე შემდეგ ეხმარება. მოკლედ, კიდევ ერთხელ — გადაწყვეტილება იმის შესახებ, თუ რა უნდა გააკეთოს ასეთ დროს ბრენდმა მასზეა — მის კომპეტენციაზე და გულწრფელ პოზიციაზე უნდა იყოს დამყარებული. გავაცნობიერო, რის გაკეთება შემიძლია, რის გაკეთება მსურს და რა ქცევა მოეწონებოდა ჩემს თანამშრომლებსა და მომხმარებლებს. ესაა მთელი რეცეპტი.

M: აქვს თუ არა ბრენდს პოზიციის დაფიქსირების ვალდებულება საზოგადოების წინაშე?

საინტერესო კითხვაა. Black Lives Matter და ამ მოძრაობის საჯარო მხარდაჭერა მსოფლიოს ყველაზე დიდი ბრენდებისგან ნათლად ადასტურებს, რომ უკვე დიდი ხანია ძველი სწავლება იმის შესახებ, რომ „ბრენდი არ უნდა ერეოდეს პოლიტიკასა და რელიგიაში“, წარსულს ჩააბარა განვითარებულმა სამყარომ. ის მაშინ იყო აქტუალური, როცა ორგანიზაციებს ჰქონდათ ფუფუნება, ოფისებში გამოკეტილებს გარეთ მიმდინარე მოვლენებისთვის დამკვირვებლის პოზიციიდან ედევნებინათ თვალი. დღეს, მოგვწონს ეს თუ არა, ასეთი ფუფუნება აღარავის აქვს. სოციალურმა ქსელებმა, სადაც ბრენდების ცხოვრების უდიდესი ნაწილმა გადაინაცვლა, ყველაფერი გაცილებით ჰორიზონტალური და თანაბარი გახადა — ახლა მეც და ჩემი საყვარელი ბრენდიც მუდმივად ერთ სივრცეში ვტრიალებთ, პირადად ვიცნობ მის დამფუძნებელსა თუ თანამშრომლებს და აშკარად ვხედავ, ის, რომ ეს ბრენდი შერჩევითად რეაგირებს რაიმე საკითხზე, იმიტომ კი არაა, რომ მე ვერ ვნახე მისი რეაქცია ან თავად ვერ გაიგო, რა ხდებოდა გარშემო, არამედ იმიტომ, რომ რაღაცის გამო ამ მოვლენაზე თვალი დახუჭა.

ბრენდინგის აწმყოცა და მომავალიც შეგნებული ბრენდებისაა. ასეთი ბრენდები აცნობიერებენ საკუთარ პასუხისმგებლობას სოციუმის, მომხმარებლების, თანამშრომლებისა და ყველა დაკავშირებული პირის მიმართ, საღი აზრით მოქმედებენ და, რაც ყველაზე მთავარია, ადეკვატურები არიან — ცოცხალი, ფხიზელი, მგრძნობიარე და ემპათიური.

ამიტომ, პოზიციის დაფიქსირებას მე პასუხისმგებლობას უფრო დავარქმევდი, ვიდრე ვალდებულებას. ხშირად მომყავს ხოლმე მაგალითად Edelman Trust Barometer-ის 2022 წლის კვლევა, რომლის მიხედვითაც, 14-17 წლის ადამიანების 84% და 14-26 წლის 73% ბრენდის შეძენისა და მისი ადვოკატირების გადაწყვეტილებას ღირებულებითი თანხვედრის მიხედვით იღებს. ანუ იმის მიხედვით, რამდენად თავისიანად მიაჩნია ეს ბრენდი და რამდენად ერთ ადგილას დგანან ღირებულებებით პერსპექტივაში. ესაა მიზეზი, რის გამოც ბრენდებს პოზიციის დაფიქსირება კი არ მოეთხოვებათ, მათ უბრალოდ სხვა გამოსავალი არც აქვთ.

M: რა ხდება, როცა ბრენდი აგვიანებს პოზიციის დაფიქსირებას ან პოზიცია ნეიტრალურია?

ჩვეულებრივ დროს ამ შეკითხვაზე პასუხად ქართულ ინტერნეტ ფოლკლორში გავრცელებული ფრაზა — „გამლახენ უკვე ძმა“ გამახსენდებოდა, მაგრამ ახლა, ისეთ პერიოდს გავდივართ, თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ დროში შეჯიბრი უადგილოა და ნებისმიერ დროს გამოხატული მხარდამჭერი პოზიცია მხოლოდ პროცესის სასარგებლოდ მუშაობს.

თუმცა კიდეც ერთხელ უნდა გავიმეოროთ, იმ შემთხვევაში, თუ დაგვიანებული ან ნეიტრალური პოზიცია ეწინააღმდეგება იმას, რასაც ადამიანები შენი ბრენდისგან ელოდებიან, ბუნებრივად ბრაზდებიან და არ თვლიან მერე არაფრად ამ პოზიციას, რაშიც მოულოდნელი არაფერია.

M: შოთა, ამგვარ ვითარებაში ხომ არ სჯობს ბრენდმა საერთოდ არაფერი თქვას?

იმაზე პასუხის ძიებისას, თუ რა სჯობს და რა არა, შეკითხვა მუდმივად უნდა ისმოდეს ასე: რას ელოდება ჩემგან ჩემთვის მნიშვნელოვანი ადამიანი? ეს მოლოდინები, სხვა ყველაფერთან ერთად, ისევ შენი წარსულიდან გამომდინარე ყალიბდება:

ბრენდის წარსული ქცევა მომხმარებლის გონებაში დაპირებად ითარგმნება. თუ ზოგადად ვმუშაობ და ვსაუბრობ სოციალურ თემებზე, განათლებისა და ბიზნესის განვითარებას ვუწყობ ხელს და ა.შ., ბუნებრივია, ადამიანები მოითხოვენ და, სავარაუდოდ, ელოდებიან, რომ რაღაც სოციალური განაცხადი მექნება.

თუ ჩემს თვალში გაქვს რეპუტაცია, რომ ზრუნავ საზოგადოებაზე და გადარდებს სოციალური საკითხები, მაგრამ ახლა არაფერს ამბობ, დიდი შანსია ვიფიქრო, რომ რაღაცას მატყუებ. თეორიულად მაინც შეიძლება ბავშვების განათლება გადარდებდეს და არ გაღელვებდეს მათი უმოწყალოდ ცემა ან ციხეში გამომწყვდევა?

M: როგორ უნდა მოიქცეს ბრენდი, როცა მისი პოზიცია სამთავრობო თუ ბიზნეს სექტორს ეწინააღმდეგება?

და როგორ უნდა მოიქცეს ბრენდი, თუ მისი პოზიცია საზოგადოების პოზიციას ეწინააღმდეგება? ნორმალურ პირობებში და იმ ევროპულ სისტემაში, რომლისთვისაც ვიბრძვით, ბიზნესებს აცოცხლებენ ადამიანები და არა, მთავრობები. რა თქმა უნდა, ჩვენნაირ სისტემებში ბიზნესების მხრიდან მკაფიო განცხადებები რისკიანია, მაგრამ არანაკლებ რისკიანია ჩვეულებრივი მოქალაქის, ამ ბიზნესის თანამშრომლის ყოველდღიური სიარული აქციაზე — ისიც რისკავს საკუთარ ცხოვრებას პირდაპირი მნიშვნელობით, კარიერა იქნება ეს, თუ შვილთან და ოჯახთან ურთიერთობა. ჩემი კიდევ ერთი მეგობარი, ლევანი ამბობდა, სახლიდან ყოველ დღე ისე გამოვდივარ და ისე ვემშვიდობები შვილს, რომ ვუშვებ, შეიძლება აქციაზე მშვიდობიანი დგომისთვის დამიჭირონ და ვეღარ ვნახოო. ჰოდა, თუკი კონკრეტული თანამშრომელი რისკავს ამ ყველაფერს, როგორ შეიძლება ბიზნესმა, რომელსაც ბერკეტი გაცილებით მეტი აქვს, იმ თეორიულ რისკზეც კი უარი თქვას და მორალურად მაინც არ დაუდგეს ადამიანებს გვერდში?

კიდევ ვიტყვი, ისეთ მდგომარეობაში ვართ მთლიანი ქვეყანა, რომ იმაზე გაცილებით დიდი რისკები გვაქვს, ვიდრე უბრალოდ ეს ერთი რომელიმე ცალკე აღებული ბიზნესის რისკები შეიძლება, იყოს…

M: რა მნიშვნელობა ენიჭება ამ დროს ბრენდის ღირებულებებს?

ძალიან, ძალიან საინტერესო დროში ვცხოვრობთ. დღეს ვდგავართ გზაგასაყარის წინაშე, რომელსაც ღირებულებების გზაგასაყარი შეგვიძლია, დავარქვათ. აქამდე, თითქოს არასაკმარისად მნიშვნელოვნად მიაჩნდათ ბიზნესის მფლობელებს ბრენდის სტრატეგიის ეს ნაწილი. თუმცა ბოლო დროის მოვლენებმა რამდენიმე ბიზნესის რეპუტაციული და ეგზისტენციალური საკითხების წინაშე აღმოჩენამ (მათ შორის ჩვენს ინდუსტრიაში) მკაფიოდ დაგვანახვა, რომ ბრენდის ღირებულებებია სინამდვილეში ის, რის გამოც თანამშრომლები შენთან ჩერდებიან, მომხმარებლებს კი შენთან ურთიერთობა არ რცხვენიათ.

ის, რაც ახლა ხდება ჩვენს საზოგადოებაში გარდამტეხი მომენტია ღირებულებით გზაგასაყარზე, რადგან არჩევანი ასეთი მკაფიო არასდროს ყოფილა ჩვენს სიცოცხლეში, თუ სავარაუდოდ, დამოუკიდებლობის მოპოვებასა და ეროვნული მოძრაობის პერიოდს არ ჩავთვლით. თან რაზე გვაქვს ლაპარაკი, ფუნდამენტურ, ადამიანურ ღირებულებებზე, ადამიანის სიცოცხლესა და ჯანმრთელობაზე.

ბოლო ორ წელში განსაკუთრებულად გამძაფრდა ბრენდის კონტურების, საზღვრების მნიშვნელობა — აღმოჩნდა, რომ უკვე ფაქტობრივად აღარ არსებობს შუა პოზიცია, უნდა თქვა მკაფიოდ, რომელ მხარეს ხარ. ისიც უნდა გააცნობიერო, რომ იქნებიან ადამიანები, რომლებიც ამის გამო ჩაგეხსნებიან, მაგრამ დაგრჩებიან ისინი, რომლებიც ნამდვილად შენიანები არიან, შენნაირად ფიქრობენ, ღელავენ… ესაა ბრენდის შენების უმთავრესი პრინციპი — ბრენდი, უპირველეს ყოვლისა, საკუთარი პოზიციის შესახებ მკაფიო განაცხადია საზოგადოებაში. შუაში დგომისა და მწვადზე და შამფურზე ერთდროულად ფიქრის დრო განვითარებულ ბაზრებზე დიდი ხანია წავიდა, ჩვენთან კი ეს ეპოქა ახლა დადგა.

M: რა არის წითელი ხაზი, რომელიც ბრენდმა არ უნდა გადაკვეთოს?

კანონის ფარგლებია წითელი ხაზი, რომელიც არ უნდა გადაკვეთოს არცერთმა ადამიანმა. წითელ ხაზებს განვითარებულ ქვეყანაში, იმ ქვეყანაში, რომელშიც ჩვენ გვინდა ცხოვრება, აწესებს კანონი და არა, ადამიანი.

მორალური წითელი ხაზები, შესაძლოა, კიდევ ცალკე სალაპარაკო იყოს, მაგრამ მორალური ხაზები მითუმეტეს საზოგადოებაში ასეთი ემოციური ფონის დროს ბუნდოვანია ხოლმე. თუ დაიბარებ და თანამშრომელს გაუშვებ იმის გამო, რომ აქციაზე იყო, ეგ კანონდარღვევაა და მორჩა. თუ კონსტიტუცია პირდაპირ გვეუბნება, რომ ყველაფერი უნდა გააკეთო, რომ ევროპისკენ წავიდეთ, ე. ი. უნდა გავაკეთოთ ყველაფერი ან ჩვენი ქმედება კანონდარღვევად უნდა ჩაითვალოს. წამება არ „მოსულა“, დაცული უნდა იყოს დაკავებულთა უფლებები, არ შეიძლება ადამიანი გაათავისუფლო სამსახურიდან პოლიტიკური პოზიციის ღიად დაფიქსირების გამო… ისეთი სახელმწიფო გვჭირდება — სადაც კანონია უზენაესი. ზუსტად ამიტომ, კანონის ფარგლებში უნდა დავრჩეთ მომიტინგეებიც, ორგანიზაციებიც და, ჩვენი სურვილია, რომ მთავრობაც, რომლის პირდაპირი ვალდებულებაცაა კანონის სამართლიანად აღსრულებაც და მისი დაცვაც.

M: რას ურჩევდით დღეს ბრენდებს?

გულწრფელობას — რომელიც ერთი შეხედვითვე იგრძნობა გარე თვალისთვის. პოზიციის დაფიქსირებას და ქცევას, არა პოზიციის დაფიქსირებისთვის, არამედ იმიტომ, რომ ასე მიგაჩნია სწორად.

ღიაობას — რომელიც თანამედროვე სამყაროს ერთ-ერთი ყველაზე დიდი გამოწვევაა. ყველაზე დაკეტილ ოთახში ნათქვამი სიტყვებიც კი ხვალ გარეთ გამოდის და ამის მართვა მხოლოდ იმთავითვე გამჭვირვალეობით შეუძლიათ ბრენდებს.

და, რა თქმა უნდა, იმას, რასაც სულ ვურჩევ ადამიანებს: იფიქრონ ადამიანების პერსპექტივიდან, პირველ რიგში, თანამშრომლების და შემდეგ მომხმარებლის პერსპექტივიდან — ორი განცხადება რომ მიდევს მაგიდაზე, უნდა ვიფიქრო, რომელი მოეწონება, რომელში უფრო ამყვება და რომელს უფრო თავისუფლად გაიზიარებს ჩემი თანამშრომელი და რომელი იქნება უფრო მისაღები ჩემთვის საინტერესო მომხმარებელთა ტომისთვის.

M: კიდევ ხომ არ არის რაიმე, რის გაზიარებასაც მარკეტერის მკითხველისთვის ისურვებდით?

დღეს ის დროა, სპეციალობები თითქმის რომ აღარ გვახსოვს, ამიტომ ადამიანებს მე, როგორც შოთა ჩინჩალაძემ ისე მინდა ვუთხრა და არა, როგორც ბრენდინგის სპეციალისტმა, რომ ერთადერთი გზა, რაც დაგვრჩენია, არის ერთმანეთის მიმართ სოლიდარობა. გააზრება იმისა, რომ ძალა ერთობაში და ერთმანეთის გვერდით დგომაშია. ბიზნესსაც და იქ მომუშავე ადამიანებსაც უნდა ესმოდეთ, რომ ეგ არის ახლა ერთადერთი ქმედითი ბერკეტი ჩვენს ხელში.

 

ავტორი: მაკუნა ჯუღელი