თუ სხვების მხრიდან საკმარის სიყვარულს ვერ იღებთ, საკუთარი თავისადმი ნაკლებად კეთილგანწყობილი ხდებით. ამ მოვლენის საფუძველზე ბუდისტურ ტრადიციაში ჩამოყალიბდა „საკუთარი თავის თანაგრძნობის“ კონცეფცია, რაც მოგვიანებით ფსიქოლოგიაშიც დამკვიდრდა.
ვისაც საკუთარი თავისადმი თანაგრძნობის ჩვევა აქვთ ჩამოყალიბებული, ნაკლებ სტრესსა და დეპრესიას განიცდიან — ამავდროულად, მეტი თავდაჯერებულობითაც გამოირჩევიან. რომ აღარაფერი ვთქვათ ფიზიკურ სარგებელზე, მათ შორის იმუნური სისტემის გაუმჯობესებულ ფუნქციონირებასა და გულის დაავადებების განვითარების დაბალ რისკზე.
ოსტინის უნივერსიტეტის ფსიქოლოგი კრისტინ ნეფი ამ კონცეფციის საფუძვლებსა და პრინციპებს ათწლეულზე მეტი ხნის განმავლობაში სწავლობდა. როგორც ის აღნიშნავს, საკუთარი თავის თანაგრძნობის არსი მარტივია: მოეპყარით საკუთარ თავს ისე, როგორც მეგობრებს ექცევით. თუმცა ზოგიერთი ჩვენგანისთვის ამის თქმა უფრო ადვილია, ვიდრე გაკეთება.
თუ თქვენი მეგობარი სამსახურში რაიმე შეცდომას დაუშვებდა, სავარაუდოდ, გაამხნევებდით, ეტყოდით, რომ საკუთარი თავი მხოლოდ ერთი ან ორი შეცდომით არ უნდა განსაჯოს. და ამის საპირისპიროდ, რას გააკეთებდით, მეგობრის ნაცვლად თავად რომ ყოფილიყავით „დამნაშავე“? ამ დროს შინაგანი კრიტიკა იღვიძებს და ყველაფერ ნეგატიურს მოუხმობს, რათა მაქსიმალური წნეხი მივაყენოთ საკუთარ თავს.
ადამიანებს, რომლებიც საკუთარი თავისადმი თანაგრძნობას იჩენენ, ნაკლები კომპლექსები აქვთ და მსხვერპლის როლის მორგება არ სიამოვნებთ — შესაბამისად, კონფლიქტის დროს კომპრომისზეც მიდიან, მეტად მიმტევებლები არიან. გარდა ამისა, გაცილებით ადვილად უმკლავდებიან რთულ სიტუაციებსა და ქრონიკულ ტკივილს.
„ყველაფერს მარტივად მიუდექით: თქვენ ადგილას საყვარელი მეგობარი წარმოიდგინეთ. რას ეტყოდით მას? გექნებოდათ მისი რწმენა? გაამხნევებდით რთულ სიტუაციებში? მაშინ საკუთარ თავსაც ასე მოექეცით“, — განმარტავს კრისტინ ნეფი.
ჩვევის ჩამოყალიბებაში ეს უბრალო კითხვაც გამოგადგებათ: „რა მჭირდება ახლა?“ მასზე პასუხის გაცემით, შეძლებთ, დრო დაუთმოთ საკუთარ თავს და „გარედან“ შეაფასოთ, რა გჭირდებათ მოცემულ მომენტში.
