ქართული ჰიპ-ჰოპ სცენა ვითარდება, წინ მიდის თემატური და მუსიკალური თვალსაზრისით. ზოგიერთი ახალი არტისტი გამორჩეულად ჩანს საზოგადოების წინაშე, ზოგიერთი მათგანი თავის შემოქმედებას ნაკლებად ხდის საჯაროს. #თაობა წარმოგიდგენთ Serious-ს – ქართველ ბითმეიკერს, პროდიუსერსა და MC-ს.
M: პირველ რიგში, მოგვიყევი მოკლედ შენს შესახებ…
მე ვარ სერი, სერი ფერის ბითმეიკერი, პროდუსერი, 28 წლის თბილისში დაბადებული და გაზრდილი.
M: იყო თუ არა ჰიპ-ჰოპი შენი პირველი ინტერესის სფერო მუსიკაში, თუ ეს უბრალოდ პიროვნულმა მუსიკალურმა განვითარებამ მოიტანა?
არა, თავიდან ჰიპ-ჰოპს არ ვუსმენდი, პოპით დავიწყე – მაიკლ ჯექსონით. ჩემზე ასაკით უფროსი მეზობელი გოგო ხშირად უსმენდა ჯექსონს და მეც მაგ მიმართულებით წავედი. ჯექსონმა ჩემზე დიდი გავლენა მოახდინა. გარკვეული პერიოდის შემდეგ, 12-13 წლის ასაკში, პირველი ვოლქმენი ვიყიდე – პანასონიკის. ერთი კასეტა მქონდა, რომელზეც ჰიპ-ჰოპ ტრეკების ნაკრები იყო ჩაწერილი. ამის შემდეგ კარგა ხანს ვუსმენდი ჰიპ-ჰოპს. ერთ დღესაც, ჩემმა მეზობლმა მითხრა, მე შენ კარგ რამეს მოგასმენინებო და ოპერის კასეტა ჩამიდო ფლეიერში. მოკლედ, ოპერა დავამუღამე. 15 წლამდე ოპერას ვუსმენდი, მერე ისევ ჰიპ-ჰოპს დავუბრუნდი…
M: როდესაც ამ მუსიკით დაინტერესდი, რამდენად იყო ადგილობრივი ჰიპ-ჰოპ სცენა განვითარებული? იყვნენ ადამიანები, ვინც შენზე გავლენა მოახდინეს?
როცა ამ ჟანრით დავინტერესდი, ქართული ჰიპ ჰოპი ძალიან შავ დღეში იყო, იმდენად ცუდი ხარისხის, რომ ფაქტობრივად, შეუძლებელია, გავლენის ქვეშ მოვქცეულიყავი. ამიტომ, ჰიპ ჰოპის არცერთ ქართველ წარმომადგენელს ჩემზე გავლენა არ მოუხდენია.
M: რამდენად იყო თინეიჯერისთვის 2000-იან წლებში მუსიკალური ინფორმაცია ხელმისაწვდომი? იყო ეს უბრალოდ კომპაქტ დისკები და კასეტები თუ ინტერნეტში უკვე შესაძლებელი იყო საინტერესო ინფორმაციის მოძიება?
კარგად მახსოვს, რომ კომპაკტ-დისკებს ბაზარზე ჯერ არ ეკავა წამყვანი ადგილი. პირადად მე, მაშინ კასეტებს ვყიდულობდი, მახსოვს, თუფაქის და სნუპის დისკოგრაფია მქონდა კასეტებზე. მოგვიანებით, როცა ინტერნეტკაფეები გაიხსნა, უკვე შესაძლებელი გახდა მუსიკის შესახებ სხვადასხვა ინფორმაციის მოძიება. მუსიკალური ჟურნალებიც გამოჩნდა და რელიზების შესახებ იქიდანაც ვიგებდი.
M: ჰიპ-ჰოპი დემონიზებული იყო წლების განმავლობაში და მას როგორც სერიოზულ მუსიკას არავინ უყურებდა, როგორ ფიქრობ, რა იყო ამის მიზეზი და რა შეიცვალა მას შემდეგ?
პრობლემა ჰიპ ჰოპის ჟანრში შექმნილი უხარისხო პროდუქტი იყო, ლოგიკურად, მის მიმართ დამოკიდებულება არასერიოზული იქნებოდა. არტისტებს შესაბამისი ცოდნა არ ჰქონდათ, ამასთანავე, არ იცოდნენ, რა არის MC-ინგი. კიდევ ერთი პრობლემა სიზარმაცეა – სწავლა ეზარებოდათ და ეს ყველაფერი, ალბათ, იმის ბრალიცაა, რომ მოქმედი არტისტებისთვის საბაზისო ცოდნის მიღება ხელმისაწვდომი არ იყო. როგორც კი გასაქანი მიეცათ და ინფორმაციის მიღების საშუალება გამოჩნდა, ბევრი რამ შეიცვალა, თუმცა, ზოგიერთ შემთხვევაში, ისევ იგივე გრძელდება. მსმენელიც, ალბათ, ასე თუ ისე ხვდებოდა და ხვდება ამას. ხალხის დანაშაული რა არის, ეს უკვე ცალკე თემააა.
M: როგორ ჰიპ-ჰოპ პროდუსერი, რამდენად მიიჩნევ თავს მუსიკოსად? რას გვეტყვი პროდიუსერი VS მუსიკოსის დილემაზე? შეგვიძლია ისინი ერთ დონეზე დავაყენოთ?
პირველ რიგში, მე მარტო პროდიუსერი არ ვარ, მეც ვრეპავ, მეც ვკითხულობ და ალბათ, ვარ კიდევაც მუსიკოსი, რადგან ეს ჩემი პროფესიაა. დილეტანტი რომ ვიყო, ჩემი მხრიდან არასამართლიანი იქნებოდა, საკუთარი თავის, როგორც მუსიკოსის წარმოჩენა. საკმაოდ დიდი გამოცდილება მაქვს და ეს მაძლევს იმის უფლებას, რომ საკუთარ თავს მუსიკოსი ვუწოდო. უკვე 11-12 წელია, რაც ამ საქმეში ვარ, ინტენსიურად ვმუშაობ საკუთარ თავზე, თვითკრიტიკული ვარ და სხვის კრიტიკასაც ვიღებ – ჯანსაღსაც და არაჯანსაღსაც. საერთოდ, სხვადასხვა შეხედულებები გასათვალისწინებელია, ეს სამყარო, როგორც მოგეხსენებათ, ინდივიდუალურ ხედვებზეა დაყრდნობილი. რაც შეეხება დილემას – რა თქმა უნდა, დასაშვებია მუსიკოსის და პროდიუსერის ერთ სიმაღლეზე დაყენება. პროდიუსერი ვერ იქნება კარგი პროდიუსერი, თუ მას ნატურალურად არ აქვს რიტმის გრძნობა და უნარი, შეიგრძნოს პროდუქტი, რომელზეც ის მუშაობს.
M: ჰიპ-ჰოპი სემპლინგზე აწყობილი მუსიკაა ძირითადად, თუმცა აქაც ორი მიმართულებაა, ერთნი სემპლინგს მუსიკალური ნაწარმის მოპარვად აფასებს, მეორენი კი სემპლინგის ტექნიკას მუსიკაში ერთ-ერთ ყველაზე დიდ მიგნებად ასაღებს. როგორია შენი დამოკიდებულება?
ამ კითხვაზე ერთ რამეს გიპასუხებთ: Nujabes! მთელი მისი შემოქმედება არის სემპლინგის ცოცხალი მაგალითი, მაგალითი იმისა, თუ რა არის ზოგადად სემპლინგი. სემპლინგი არის ხელოვნების ცალკე განზომილება და ზედმეტია იმაზე საუბარი, რომ ეს პლაგიატობა ან რამის მოპარვაა. იმ ხალხმა, ვინც ამბობს რომ სემპლინგი არის ქურდობა, არ იცის, რამხელა შრომას მოითხოვს სემპლის სწორად შერჩევა, მასზე მუშაობა, მისი მასტერინგი, დამუშავება მასთან სხვა სემპლის შეხამება, ნოტების სწორად შერჩევა და ა.შ. არ იციან, რამდენი დრო და ენერგია სჭირდება ამ ყველაფერს და იმას, რომ საბოლოო პროდუქტი კარგი გამოვიდეს. საერთოდ, გამორიცხულია სემპლის აღება მოპარვად ჩაითვალოს, როცა სავსებით ნათელია ორიგინალი სიმღერიდან ან სხვა ტიპის მუსიკალური ნაწარმოებიდან აღებული გარკვეული მონაკვეთის დანიშნულება უკვე დასრულებულ ტრეკში. ის, ვინც ფიქრობს რომ სემპლინგი პლაგიატობაა, ვერ ხვდება და საფუძვლიანად ვერ არჩევს მუსიკის რაობას და მისი გასაქანი არეალის სიდიდეს. თუ რაღაც ჩარჩოებში დარჩები, ვერ განვითარდები და ვერც სხვის განვითარებას დაინახავ.
M: რაც შეეხება რელიზს. რამდენად ცდილობ რომ სრულყოფილი ნამუშევარი გააკეთო? თუ ხშირად უფრო მონახაზის დონეზე ცდილობ საზოგადოებას წარუდგინო ნამუშევარი? გეგმავ თუ არა ბით/მიქსთეიფს?
რელიზს რაც შეეხება, ვცდილობ, ტრეკი მაქსიმალურად კარგი გამოვიდეს. არასოდეს ვჩქარობ, თვეების განმავლობაში ვმუშაობ ხოლმე ერთ ტრეკზე, უბრალოდ ქეჩი „ვეშების“ კეთება არ მიყვარს. თავდაუზოგავად ვმუშაობ ხოლმე საკუთარ ტრეკებზე – „პოხუიზმი“ მუსიკას არ უხდება. კი, ვაპირებ მიქსთეიფს, ოღონდ, არა უახლოეს მომავალში. ახლაც ვმუშაობ და გამოსვლის ზუსტი დრო ნამდვილად არ მაქვს ჩაფიქრებული.
M: როგორ შეაფასებდი ადგილობრივ მუსიკალურ (ჰიპ-ჰოპ სცენას) ბევრისთვის აშკარაა წინსვლა. შენ ვის უსმენ და ვის გამოჰყოფდი?
წინსვლა არის. ელემენტარულად, საკუთარ ბიტებზე რეპავენ, სხვა თუ არაფერი. ქართულ რეპში ოლ ბოის გამოვარჩევდი. რაღაც პირველყოფილი ემოციების გამომწვევია, ტყუილის გარეშე, მარიაჟობის გარეშე, ის, რაც კრისტალურად სუფთაა. ოლ ბოის ვუსმენ.
M: დაუტოვე #თაობას ტრეკი ფლეილისტისთვის…
