ჩემი პირველი სამსახური, ადგილი, სადაც ავიღე პირველი ხელფასი, იყო ავტონაწილებისა და ავტოსერვისის კომპანია “პრემიქსი”. მეორე კურსზე ვიყავი. ჩვენმა ლექტორმა მე და ჩემს ორ კურსელს გაგვიწია რეკომენდაცია და მუშაობაც დავიწყეთ. იყო ასეთი გერმანული ბრენდი Forch (და ალბათ ახლაც არის), რომელსაც უამრავი “საელიავე” მასალები ჰქონდა, ოღონდ უფრო ძვირად ვიდრე ელიავაზეა, მაგრამ გერმანული, ხარისხიანი. რეგიონში ამ ბრენდის ექსკლუზიური წარმომადგენლები ვიყავით. ჩვენი ამოცანა იყო, გაგვეყიდა Forch-ის პროდუქტები. ნებისმიერი პროდუქტის ჩამოტანა შეიძლებოდა 2 კვირაში და ჩვენით უნდა განგვესაზღვრა, რომელ პროდუქტზე გაგვეკეთებინა ფოკუსირება.
დავიწყეთ კვლევა, დავდიოდით ელიავაზე, რკინის ხელოსნებს ვესაუბრებოდით ჭეშმარიტ, გერმანულ “ბალგარკის” ქვებზე, მანქანის ცენტრებში – ჭეშმარიტ ჟანგის გამცლელ სითხეებსა და ავტომობილის დაბრენდილ სანომრეებზე, პლასტმასის ხამუთებსა და თვითმჭრელ შურუპებზე. შემდეგ ვაანალიზებდით ამ ინფორმაციას, ვამუშავებდით პროდუქტების მონაცემებს ექსელში, ვაკეთებდით ფასწარმოქმნას და ბოლოს, შეთავაზებებით მივდიოდით მოლაპარაკებებზე.
ამ საქმეში ყველაზე დიდი დაბრკოლება იყო სეილსმენის თვისებების ნაკლებობა. მოლაპარაკებებზე ხშირად ვხვდებოდით ბობოლა შესყიდვების მენეჯერებს, რომლებიც ნაცადი მეთოდით, იმაზე უფრო დაბალ ფასს გვეუბნებოდნენ ვიდრე რეალურად ჰქონდათ ჩვენი კონკურენტისგან და ჩვენგან კიდევ უფრო დაბალს ელოდნენ. ჩვენ კიდევ ამ დროს ალალად ვეუბნებოდით ზუსტად იმას, რასაც რეალურად წარმოადგენდა ამ ბრენდის პროდუქცია. არც ერთხელ არ დავპირებივართ იმაზე მეტს, ვიდრე ეს სინამდვილეში იყო. ამიტომ დიდად ვერ ვხიბლავდით კლიენტებს ჩვენი შეთავაზებებით და შეხვედრების უმეტესობა ისე წარმატებით ვერ სრულდებოდა. ბოლოს, ჩვენც და მემგონი, ჩვენი ხელმძღვანელიც, მივხვდით, რომ არცერთი ჩვენგანი არ იყო სეილსმენი და ამ საქმეს შევეშვით.
ცოტნე მაზმანიშვილი – WINDFOR’S, სტრატეგი.
